nie nadaję się do miłości.

Dwa dni temu moja przyjaciółka zraniona przez swojego faceta i rozczarowana przez nie swoich, kazała mi obiecać, że nigdy się nie zakocham, a przynajmniej dopóki jestem młoda (cokolwiek to znaczy). Zrobiłam to bez mrugnięcia okiem.

Nigdy nie miałam chłopaka. Pomijając czasy gimnazjalne i przelotne romanse, nigdy nie miałam prawdziwego chłopaka. Nigdy nikogo nie kochałam. Może dlatego, że nie znalazłam tej tam drugiej połówki jabłka, a może dlatego, że świadomie o tym zdecydowałam.

Natomiast w sprawach „zakochania” mam mentalność trzynastolatki. Jestem zakochana nieustannie. W moim życiu nie występują momenty bez zakochań. Jedne obiekty westchnień płynnie zastępowane są kolejnymi. Czasem się przenikają. Ale jest dobrze – coraz częściej zdarza się, że ci mężczyźni naprawdę istnieją, coraz częściej mieszkają bliżej niż dziesiątki tysięcy kilometrów, ba! czasem nawet zdarza się, że ich osobiście znam. Ale wciąż bardzo bardzo rzadko.

Mam tak od zawsze. Chciałam napisać, że od czasów kiedy byłam „zakochana” w Michale Wiśniewskim, ale właśnie zdałam sobie sprawę, że to zaczęło się wcześniej. To musiało być jakoś w podstawówce, bo boję się pomyśleć, że w przedszkolu (chociaż jest to bardzo możliwe bo…). Pamiętam jakby to było wczoraj, jak moja koleżanka przez płot zapytała mnie: w kim jesteś zakochana? A ja odpowiedziałam: nie jestem pewna, chyba w dwóch chłopakach – w Krystianie i w Herkulesie (… bo Krystian był największym rozrabiaką w przedszkolu i bardzo mi to imponowało). W jedynym właściwym Herkulesie lat 90. oczywiście – w Kevinie Sorbo. Od tego czasu układam sobie życie z różnymi mężczyznami. Z Bartkiem z Just5, z Chuckiem Bassem, z Tomo Milicevicem, czy Ianem Somerhalderem.

I tak sobie żyję z tymi moimi pseudo-miłościami.

Czasem poznaję chłopaka. Na przykład Ryana. Trochę gadamy, jest uroczy, spotykamy się raz na jakiś czas. I fajne są te motylki w brzuchu, to rozmyślanie o nim i o tym jakby to było gdyby mnie pocałował. Potem rozmawiamy więcej i częściej się widujemy, wciąż niby przypadkiem. A potem, za którymś razem, zdaję sobie sprawę że jest kompletnym palantem, że jest totalnym facetem. Pozwalam mu się pocałować, ale już wiem, że nie będzie z tego filmowej miłości. Nic mi nie zrobił, nie był niemiły, nie zranił mnie, ale odwracam się na pięcie i odchodzę.

A potem obserwuję inne związki i dziękuje Bogu, że wybiłam sobie z głowy jakieś prawdziwe romanse.

Nie nadaję się do miłości, bo lubię być Panią swojego życia. Przeraża mnie fakt, że kiedyś nie będę mogła wstać rano z łóżka i pomyśleć: lecę do Brazylii, bo u mego boku będzie mężczyzna, z którego zdaniem będę musiała się liczyć. Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś kiedyś mi powiedział, że czegoś nie mogę i że nie powinnam iść na tą imprezę bo on nie idzie i że nie mogę się spotkać z kumplem, bo on jest zazdrosny i że nie mogę się zalać w trupa, bo on nie lubi jak piję. Z drugiej strony – nie chciałabym obudzić się rano i zobaczyć liścik: Kochanie, pojechałem do Brazylii.

Ale tak naprawdę to strasznie się boję.

Boję się tego, że miłość mnie zmieni i odwróci moje priorytety. Że odpuszczę mój pęd do odkrywania świata i poszukiwania swojej tożsamości na rzecz wspólnych obiadków i wypadów do kina. Boję się, że zacznę myśleć o pytaniu o pozwolenie, jako o czymś naturalnym. Że moje szalone marzenia zastąpię pasmem kompromisów i rezygnacji. A najbardziej ze wszystkiego boję się tego, że naprawdę będę tego chciała. Że naprawdę będę chciała odpuścić. I że naprawdę łapanie stopa na włoskich bezdrożach i spędzanie nocy w nowojorskim McDonaldzie będę chciała zastąpić bezpiecznym wieczorkiem przed telewizorem, czy kolacją przy świecach.

Bardzo to egoistyczne.

I właśnie dlatego nie nadaję się do miłości. 

Sama ze sobą ledwo daję sobie radę, a co dopiero z drugim człowiekiem.
Skoro postrzegam miłość jako kulę u nogi to chyba jeszcze nie czas na mnie.

Jak na razie nieźle układa mi się z Jamesem Franco.